СЫЛУ[с ы̌л ы̌w] «стройная (красавица), красавица (вообще)» ~ башк. һылыу, каз., үзб., алт. сылу, сулу < алт. диал., хак. диал. сылығ < бор. төрки (ДТС: 503) sïlïγ «сылу кыяфәтле; мәһабәт» ~ хак. сiлiг < бор. уйг., госм. силик «чиста, матур» һ.б. ниндидер сы//си тамырына -лығ//-лиг кушымчасы ялганып ясалган сүз. Сылу < сылығ дигән фараз өстәмә дәлилләр сорый. Тат. этимологиясендә сылу < сылығ < *сынлыг (к. Сын ) дип аңлатыла. Räsänen 1969: 421 (сол-, сөл- «сөртү»дән димәкче); ЭСТЯ VII: 258–259 (аңлатма безнеңчә түгел).

Дерив.: сылулык; сылулан-у.