СЫЛТАУ[с ы̌лтаw] «повод, предлог» ~ башк. һылтау < гом. кыпч. сылтау [сылтаw] > чув. сăлтав ~ як. сылтах ~ монг. шалтаг, бор. монг. siltaγ id. Сылтау сүзе, шулай итеп, бор. сылтағ id. сүзеннән закончалыклы фонетик үзгәрешләр соңында пәйда була алган кебек, сылта-у (к.) фигыленең формасы да була ала.

Дерив.: сылтаулы, сылтаусыз.