СЫЕК[с ы̌й ы̌қ], диал. шыйық «жидкий; слишком гибкий; слабый (о человеке)» < гом. кыпч., алт., уйг. суйуқ ~ тув. сууқ, хак. суух, төр. sıvık, башк. (БТДҺ: 397) шыйық, һыйық ~ чув. шĕвĕ «сыек, сусыл» < бор. төрки (ДТС: 516) suvuq «сыек, шыек» ← *suvu «су кебек булу» фигыленнән, к. шуннан ук төр. sıvı- ~ чув. шĕв-, шү- «сыеклану, сыегаю», бор. төрки sıvış- id. һ.б. Бур. шииг «сыек» төрки телләрдән. К. Су. Федотов II: 456 (әдәбият күрсәтелә); ЭСТЯ VII: 332–333 (суйу- «сыегаю» матдәсендә).

Дерив.: сыеклы, сыексыз; сыеклык; сыегай-у, сыеклан-у, сыекла-у; сыекчá. К. Шыек.