СҮН-Ү «затухать, потухнуть», диал. (ДС II: 172) «замедляться; уснуть; умереть» < гом. төрки сöн-, сүн-, башк. һүн- ~ бор. монг. söne- «сүнү», sönü- «сүндерү», төркм. сööн- «сүндерү», госм., бор. төрки söjün- «юкка чыгу», к. ш. ук венг. szün- «сүндерү», эвенк. сии- «сүндерү». Räsänen 1969: 511; Федотов II: 70–71; ЭСТЯ VII: 322.

Дерив.: сүндер-ү; сүнек (бу сүзнең омонимы сүнек-ү венг. теленә кергән: súnik- «сүнегү»).