СӨЯК[сөйәк], диал. (ТТДС I: 366, 388) сеwек, сүәк, себ. (Тумашева 1992: 192) сööк, (Дмитриева 1981: 184) сүöк «кость, кострика; род» (к. әйтем: Үз каным, үз сөягем) < гом. кыпч. сүйэк, сүйәк, кар. сүwäк, чыгт., госм. сöйүк (хәз. төр. бу сүз кулланылмый) < бор. төрки (ДТС: 511) söŋük id. > чыгт. сöңäк, сöңүк, сүңүк, уйг. сöнүк, аз. сöмүк, төркм. сүңк, чув. шăнă, шăмă, башк. һөйәк «сөяк»; к. ш. ук алт., тув., хак. сööк, як. уңуох, омуох id. һ.б. ← *сöң-, *сүң «җилеген суыру». К. иске тат. кит. сөңгәк «сөяк», чаг. төр. sömük «сөяк», sömür- «җилек суыру». Тәүдәрәк сөяк < söŋügek дип җилекле сөякләрне генә атаганнар, күрәсең, чаг. бор. монг. sime- «җилек суыру», čimügen «бот сөяге». Будагов I: 650 (тәфсилле); Räsänen 1969: 437; (күп мисаллар китерә) Мухамедова 1973: 154; Федотов II: 443; ЭСТЯ VII: 357–359.

Тат. аксөяк сүзендә сөяк сүзенең «нәсел-ыру, зат» мәгъ. чагыла.

Дерив.: сөякле, сөяксез; сөякләч.