СӨРСЕ-Ү [сөрсө-] «провонять, иметь запашок; залеживаться; засидеться в девках», «покрываться копотью» (ЛТ I: 204) ~ башк. һөрһө- > морд. диал. сүрсĕ- id. < гом. төрки сүр-сү- «каклау, ыслау; төтендә тоту» ← гом. төрки (каз., уйг., кырг., үзб. һ.б.) сүр- «какланган ит; исләнгән тире» тамырыннан; бу тамырның фигыль коррелянты да булган булса кирәк, к. тув. сүр- «тире иеләү», ком. сүр «иеләнгән тире», каз. сүрүк, сүрiк «йомшак кара сәхтиян» (Будагов I: 645; ҚТДС: 294–295), башк. һөр ит «какланган ит; сөрсегән ит» (БҺҺ II: 205). Чаг. ш. ук чув. сăс [сŏс, сы̌с] «сасыган ит», шăршă «сасы» (< *сŏрсŏ?). К. Сөрем (< сөр-ем).