СӨҢГЕ [сөңгө], диал. (Тумашева 1992: 195) сүңкү «копьё, пика» > мар. сүнгö (Насибуллин: 14), башк. һөнгө < гом. кыпч., чыгт. süŋgi, сүңгү < бор. төрки süŋgü, süŋü, süŋük (к. DLT III: 368, ДТС: 516–517) > уйг. сүңүк id., к. ш. ук чув. сĕнĕ, сăнă «сөңге, чәнечке», бор. төрки süŋüš-, süŋiš- «сугышу» ← *süŋ- «сугыш алып бару» ← sü- «сугыш булу», sü «гаскәр». К. Räsänen 1969: 437; Федотов II: 25; ЭСТЯ VII: 355–356. К. Сөңгөт.