СОН-У, иске тат. (Радлов I: 1747) осын-у «протянуть (руку); предлагать, подносить; всунуть, всучить; совать, всовывать» ~ башк. һон-, каз. усын-, кырг. усун- < гом. кыпч., гом. төрки (Радлов IV: 762) сун- < бор. төрки su-n- ← su- «озайту, сузу, тарту» (фигыльнең кайт. юнәлеше, к. ДТС: 512, 514); чаг. монг. суна- «сузылу» → сунаа- «озайту, сузу» < бор. монг. sunuγa- id. ~ тунг.-маньч. (ССТМЯ I: 126–127) су‾н- «озынаю, сузылу» һ.б.; чув. сĕн- [сөн-] «көчләп бирү, үгетләп тәкъдим итү» сŏн- вариантыннан палатальләшкән (димәк, бу сүздә тат. һәм чув. телләренең уртак тарихи компонентының борынгылыктан килгәнлеге күренә), к. ш. ук мар. шĕн-, шун- id. Будагов I: 713; Федотов II: 43; Räsänen 1969: 432 (Рясянен буенча, сон- < сун – Урал-Алтай сүзе); ЭСТЯ VII: 335–336.

Дерив.: соныл-у, соныш-у, сондыр-у.