СИН «ты» < гом. төрки сэн, башк. һин, чув. ĕс, эс id. К. Сез. Кызыклы тәңгәллекләр: тунг.-маньч. си (төрләнештә син-) «син, синеке», фин. sinä «син». Башк. һин һәм як. эн < *һэн уртак чыганактан килә. ЭСТЯ VII: 232–233.