СЕЛТӘ-Ү «махнуть, махать (рукой)» < гом. кыпч., чыгт. һ.б. силтэ- (> каз. сĕлтэ-, сĕлте-, башк. һелтә-), кырг. шилте- id., ш. ук «кул белән күрсәтү» – силт//сэлт тәкълиди тамырыннан (ул сил//сэл тамырына -т детерминанты ялганып ясалган), чаг. селек-ү. Бу фигыльнең үзенчәлекле варианты – тат. (миш.) селдә- ~ чув. сĕлт-, к.-балк., кар. силдэ- «селтәү; ыргыту, ташлау». Федотов II: 42; ЭСТЯ VII: 260–261.

Дерив.: селтән-ү, селтәт-ү, диал. селтәк «ташландык» (шулай дип элек кызлыксыз кызларны хурлаганнар).