СӘЛКӘҮ[сәлкәw] «вялый, ленивый; слабый, хилый» > мар. сäлкäү id., себ. (ЗДС: 574) силгәү «сүрән булу, сурәнләнү», башк. һәлкәү id. ~ каз. селкеү < салқау id. салқа- «сәлкәүләнү» фигыленнән, салқ тәкълиди сүзеннән, бу сүз исә сал тәкълиди нигезенә -қ детерминанты ялганып ясалган; к. тат., каз., госм. һ.б. салкы, үзб. салқа, солқа «зәгыйфь, сәлкәү» (к. Радлов IV: 361), чув. салху «күңелсез, сагышлы, сәлкәү», к.-балк. сал «сәлкәү», госм. сүлкү «йомшак, черек» һ.б. (төрки телләрдә хәтсез мисаллар табыла). К. Салкын, Салпы, Сәлпе.