СӘЛБӘГӘЙ, сәрбәгәй (ЗДС: 566, 568) «жидкий, с тонкими стеблями и веточками и с малым количеством листьев (о травах на лугу)» ~ каз. сербә- «тырпаеп тору»; алт., тел., шор. сарбай-, сäрбäй- «артык киң як-якка җәелү» < монг. сарбайи- «төрле якка ботак җибәрү», сарбаң «ябалдашлы, киңгә җәелгән күп ботаклы», к. Räsänen 1969: 403. Әлбәттә; сарп, салп//талп//чалп//шалп тәкълиди тамырыннан. К. түбәндәгене.