СӘЛ, сәлә (ТТДС I: 385) «легко; нетрудно; лёгкий» < иске тат. сәһел > чув. сахал, сахăл, мар. шагал, шäгäл, шäхäл < фар., гар. сäһл «җиңел; кулай» ← сһл «җиңел булу; тигез булу», шуннан ук иске әд. сәһлән «җиңеллек белән».

Иске тат., каз., к.-калп., уйг. һ.б. сәл «бераз, чак кына, әз генә» сүзе дә мәзкүр гар. сүзеннән булса кирәк, ләкин к. як. сэл, сäл «уртача җиңел, сирәк» (бу сүзнең гарәп-фарсыдан алынуы мөхаль). ГТРС: 531; Федотов II: 18–19 (тәфсилле).