СӘЕР[сәйĕр] «странный; чудной», диал. (ТТДС I: 384) «интересный» > чув. сейĕр, мар. сäйыр, удм. диал. (Кельмаков 1977: 59) сайэр «сәер; кызыклы; көлкеле» ~ нуг. сейир «гаҗәеп», ком. сейир «аяз һәм тын һавалар», к.-калп. сәйер «сәйран» < гар. сäйр «һава сулап йөрү» ← сйр «тамаша кылу, кызык өчен йөрү» тамырыннан, шуннан ук к. Сәйран, Сәйяр, Сәйяра.