САЛАК, салакай (ТТДС I: 359) «вялый, грязнуля» < гом. кыпч., к. башк. (БТДҺ: 267, 370) салақы, һалақа, һалақы, каз., кырг., уйг., як. салак ~ салаң «сәлкәү, гамьсез», төр. salak, sallak «ахмак кыяфәтле», salla- «барысына кул селтәп, тик йөрү» ← *сал ономопоэтик тамырыннан, к. Салпы, Сәлен-ү һ.б. К. ш. ук монг. салаң, салан, салангай «салак». Räsänen 1969: 997; ЭСТЯ VII: 178–179.