ӨЛГЕР-Ү[өлгөр-] «успевать, успеть; поспевать, поспеть» > чув. ĕлкĕр- id. < гом. кыпч., уйг. үлгүр-, каз., к.-калп. үлгер- id. < *өл- < үл- < үйл- «ясау, булдыру» (к. Өлгәш-ү ) фигыленең йөкл. юнәлеше булса кирәк; шуның белән бергә, тат. сөйләшләрендә өлгә-ү (< *үлүк-ә-) «булдыру» фигыле дә бар шикелле. Räsänen 1969: 520; Федотов I: 148.

Дерив.: өлгерел-ү, өлгерт-ү; өлгерткеч неол.