ӨЙКӘ-Ү (ДС I: 254) «тереть, натереть (рукой)» < гом. кыпч., к. башк. өйгә-, к.-калп. үйке-, кырг. öйқö- id., к. ш. ук башк. (БТДҺ: 256) өйкәлән-еү «сыену (иркәләнеп), кыланчыклану», өйгәү «сөял, өйкәлгән төштә чыккан чуан». Ниндидер үй ~ öй ~ öг тамырыннан, чаг. төркм. үве- ~ тув. öге- «өйкәү» һ.б. (ЭСТЯ I: 618–620). К. ш. ук Өйрә.