ӨЗЕК II[өзөк] «разрыв; разорванный конец; распутица (время, когда не могут применяться ни сани, ни телеги)» ← өз-ү сүзеннән, әлбәттә. Төрки телләрдә үзүк төрле мәгъ. кулланыла. Чаг. Өзлек.

Дерив.: өзекле, өзексез; өзеклек («кризис» һ.б.ш. мәгъ.).