ОЧЫК I[ŏчŏқ] (Троянский I: 94, һ.б. чыганаклар), себ. оцық (Тумашева 1992: 161–162) «охвостье, мякина» < гом. кыпч. учық, учуқ (> башк. осоқ, нуг., каз., к.-калп. ушық, ŏшық), хак. учух һ.б. id. ← уч- «очу» сүзеннән. Гомумән, бор. ясалма, к. венг. ocsu «очык» (бор. төрки телләрдән). Чаг. ш. ук чув. вĕçенчĕк «очык, онтак» ~ тат. очынчық id., ләкин төп мәгъ. «очынучан кеше, мактанчык».