ОЧКЫН[ŏчқŏн], оцкын «искра» ~ башк. осқон id.; диалекталь сөйләмдә очкын ~ оскон төрле мәгъ. очрый: «көл, кибәк», «очынгыч, кыйланчык» һ.б., к. БТДҺ: 253. Чаг. чув. вĕçкĕн «очынучан; очык».