ОЧКЫЛЫК[ŏчқŏл ы̌қ], диал. (трбс.) очқалақ «икота» ~ башк. осқолоқ id. – төп мәгъ. «күренмичә очып йөрүчән пәри, җен», очкалак тоту нәтиҗәсендә кешенең сулышы бозыла, имеш.

Дерив.: очкылыкла-у.