ОРЫН-У[ŏрŏн-] «задеть, задевать; прикасаться», диал. (Тумашева 1992: 161) «возиться; копошиться» < гом. кыпч., (фонетик вариантлары белән) гом. төрки (Радлов I: 1660) урун- «орыну, тию һ.б.», күп кенә телләрдә (к.-балк., кырг., уйг.) «нык тырышу (бәргәләнү); ташу; тәҗрибә ясау» мәгъ. кулланыла. Әлбәттә, ор-у < ур- сүзенең кайт. юн.

Дерив.: орыныш-у, орындыр-у. К. Орынчык.