ОРЫН I[ŏрŏн] (ТТДС I: 240) «клык; зуб, который выпирает из дёсен (находится вне ряда зубов)» ~ башк. орон «ат тешләре» (орон «кешнәү» диелә, к. БТДҺ: 253), оры (к.) сүзе белән баглы булса кирәк, к. монг. урун «оры». К. түбәндәгене.