ОРЛЫК[ŏрлŏқ] «семя; семена» > мар. урлык, удм. диал. ырлык, урлык, чув. вăрă, вăрлăх < гом. көнб. кыпч. урлуқ, урлық < урулық id. Каз., к.-калп., кырг. телләрендә бүтән мәгънәдә: уруwлық, уруwлуқ «ырулы, ыруга нисбәтле» < бор. төрки uruγluq «аксөяк, асылзат», uruγluq «орлыклык» (ДТС: 615) – uruγ «орлык; ыру» сүзеннән. К. Ыру. Федотов I: 109–110.

Дерив.: орлыклы, орлыксыз; орлыклык; орлыклан-у.