ОҢГЫ[ŏңғŏ] «отверстие, трубка для вставления топорища, рукоятки, ручки, черенка; основа наконечника копья и т.п.», (Исәнбәт II: 835) «отверстие в костях» ~ башк. (БҺҺ II: 187; БТДҺ: 252) оңғо, оңқа «чалгы ямавы; оңгы» < гом. кыпч., к. каз. уңғы, кырг. уңғу «оңгы; борауланган тишек һ.б.ш.» ~ чув. ункă, удм. диал. уңго, мар. оң, оңго «элмәк; балдак, күгән, тупса (шарнир)» ~ бур., эвенк. (ССТМЯ II: 278) унги, маньч. унгин «оңгы». Федотов II: 281 (тат., башк. сүзләрен искә дә алмый). Ахметжанов: 54–55; 82.

Күрәсең, оңгы < уңку бик бор. (һәм хәзер дә кирәкле) сүз. Ихтимал, ул умыртка (к.) сүзе белән тамырдаштыр.