МӨСЕЛМАН[мөсөлман] «мусульманин» < фар. муслимāн < гар. муслим id. ← слм «тыныч һәм акыллы булу», шуннан ук ислам (к.), сәламәт һ.б. Dobr. II: 512.

Дерив.: мөселманлы, мөселмансыз; мөселманлык.