МОН-, диал. мын- – супплетивная основа местоимения бу в склонении «этот», а также в словах, образованных от бу. Русчага тәрҗемә иткәндә түбәндәге мәгъ. бирә: моның < монның «этого», моны < монны «это, этого, эту», моңа < монга «этому, этой», моннан «отсюда», монда «в этом месте», ш. ук мондый < мондай «такой», диал. мондайын «такой уж» һ.б.ш. Бу нигез белән тат. теле башк. теленнән бераз аерылып тора: мон- гом. кыпч. вариантына (мун-) якын, башк. бын- исә угыз варианты бун-нан килә. К. ш. ук Менә.

Мон < мона < муна < бу-на: на бор. күрсәткеч алмашлык, ул кыпч. һәм угыз килешләр төрләнешендә дә асемантик морфема н- буларак (мәс., өй-е-н-нән, өй-е-н-дә) саклана. К. Бу.