МОКАЙ, мокый, мыкый (ДС III: 113; ТТДС I: 306, 310; БТДҺ: 233) «тупица; невежда; подхалим» ~ мар. мокай, мукай, чув. мăха, муха ~ монг. (Rona-Tas 1972: 103) moqa id. һ.б. (параллельләре Себер телләрендә бик күп, к. Мүкләк ). К. Мок I, Моктан-у, Мокыт.