МЕСКЕН «бедняжка; жалкий, бедный, несчастный» > чув. мĕскĕн, мар. кч. мыскынь, удм. мискинь id. < гар. мискūн «мескен, юаш, сүзсез, карусыз» сүзеннән, тамыры скн «тыныч, әкрен, юаш булу» (шуннан сәкинә «тыныч холыклы кыз» исеме килә).

Дерив.: мескенкәй, мескенчәк; мескенәй-ү, мескенлән-ү; мескенлек.