МӘЧЕТ «мечеть» > башк. мәсит, чув. мечĕт, мар., удм. мäчет < гар. мäсҗид (> тат. мәсҗед ) «сәҗдә кыла торган урын» сүзеннән. Рус. мечеть (> чув. диал. мичет) татарчадан булса кирәк (к. Фасмер II: 613), хәер, мäчит, мэчит һ.б.ш. яңгырашлар күп телләрдә (уйг., Балкан, Иран һ.б.) очрый.