МӘҢГЕ «вечный; вечно, никогда» > чув. менкĕ, мар. мäңгĕ id. < гом. кыпч., к. каз. мәңгĕ, к.-калп. мәңги, кр.-тат., уйг. мәңгү, мәңү < бор. төрки (Радлов IV: 1082, 1584) мäңгү, бäңгү, угыз. бәңгү, бор. төрки (ДТС: 342) meŋgü, menigü, beŋgü, beŋigü id.; икенче бер эзлекле линия – чыгт., алт. мöңкү, тув. мöнге ~ бур. мүнхэ, монг. мöнхö, мүнхү, мүнкү, мöңке, калм. mönkö id., к. ш. ук як. (Пекарский II: 1558, 1626) мäңä «мәңге» – бор. кыт. man kö «ун мең ел (яшь)» сүзеннән дип исәпләнә (к. Räsänen 1969: 334), шуннан ук хәз. кыт. вань цуй > яп. банзай «ун мең ел узса да, һичкайчан (онытмам, чигенмәм һ.б.)».

Дерив.: мәңгелек; мәңгеләш-ү ( →мәңгеләштер-ү).