МӘҖНҮН «человек не от мира сего; юродивый» < гар. мäҗнӯн «үзенә җен ияләшкән, җенле» сүзеннән; ләкин тат. телендә бу сүз төп мәгънәсе буенча түгел, атаклы «Ләйлә белән Мәҗнүн» дастаны буенчарак билгеле; анда Мәҗнүн – хыялый гашыйк. Будагов II: 212.

Дерив.: мәҗнүнлек, мәҗнүнлән-ү.