МӘЕЛ[мәйĕл], диал. (Тумашева 1992: 170) пәйел «склонность, характер, нрав» ~ чув. пил, мар. пиал, пиäл, удм. мыль, морд. М. мяль ~ гом. кыпч. мейил, башк. (БҺҺ II: 102) бәйел, кырг. бейил, гаг. майыл, уйг. мәйил, үзб. майил «мәел; теләк; кәеф» < фар. < гар. мā’ил «мәеллек, авыш, авышлык» сүзеннән (Räsänen 1969: 323). Бу сүздән диал. мәйле < мәелең «ярый, хуш, ихтыярың» сүзе ясалган.

Дерив.: мәелле, иск. мәеллек («наклонение» – русчадан калька булган).