МАЙРЫК, майырык (ТТДС I: 297; БҺҺ II: 167; БТДҺ: 227) «увечный; хилый; мягкотелый; неестественно согнутый» < гом. кыпч., алт., тув. майырық, уйг., чыгт. (Zenker: 804) һ.б. майруқ, каз., алт. мыйрық, монг. майыраг id. ← тат., башк. *майыр- (к. башк. – БТДҺ: 227 – майырыл-ыу «кайтарылу, бөгелү») < гом. кыпч., үзб. (ЎХШЛ: 175) майыр- «кәкрәйтү, бөгү; имгәтү» ← май-, майы- (к. Май-у ) «кирегә бөгү»; бур. майыр- «кайтарып бирү; түләү» төрки телләрдән; к. ш. ук иске тат. (Будагов II: 202) майра-у «кыешаю» (← *майыр «кыеш»?).