ЛЕПКӘ, иск. (Троянский I: 66) әлфкә, диал. (Радлов III: 767) лүпкә «родничок, венец (младенца)» ~ башк. (БТДҺ: 221, 225) лепке, ләпкә ~ мар. лĕп, лĕпкä, лэпкä, лĕплү (лү «сөяк, кимерчәк»), чув. лĕпке id. М. Рясянен фикеренчә (Räsänen 1969: 94), фин-угор (мари) теленнән таралган. Безнеңчә дә, төбендә мар. лыпке > чув. лăпка «тын; йомшак; нәфис» сүзе белән бердәй – лепкә – бәбинең иң нәфис, аяулы төше. Тат., чув., башк. телләренә бу сүз фин-угор субстраттан калган. К. ш. ук Федотов I: 338. К. Леп.