ЛАЕК[лаºй ы̌к] «достойный; достойно» < гар. лā’иқ «ярашлы; уңышлы» лйқ «ярашлы булу» тамырыннан.

Лайық сүзе төрки телләрдә киң таралган һәм төрле мәгънәләр алган, к. чув. лайăх «яхшы, шәп; мөмкин; нибуч», мар. лайық «тыныч кына», төр. lâik «таман» һ.б., к. Будагов II: 187 (лаиқ сүзенең элекке тат. дериватлары китерелә). К. ш. ук Лаякать.

Дерив.: лаеклы, лаексыз; лаеклык һ.б.