КЫЯУ[қ ы̌йаw] «опалубка, стенки колодца, сделанные из прутьев» (к. ТТДС I: 260) < иске тат., башк. *қойаw, қуйаw «тирене кирчегәгә тарттырып эшләнгән шайман» сүзеннән (бу сүз рус. куявник = панцырник «кыяу кигән сугышчы» сүзеннән мәгълүм, к. Материалы по истории Башкирии: 193–194, 197, 234) < бор. төрки qujaγ > тат. диал. (Тумашева 1992: 132), гом. кыпч. қуйақ, хак. хуйах (< монг. қуйағ), як., алт. диал. куньях «кыяу; койка» сүзеннән: хикмәт шунда: кыяу ясар өчен үгез һ.б. тиреләрен кызу температурада махсус эшкәрткәннәр – шунда алар я койкага, я пластмассага охшаш каты материалга әверелгән. К. ш. ук кырг., тат. кыяк (Идегәй 1978: 151) «кыяу», тув. ала хуйақ «шаман туны», чув. хăяв «беркемне дә танымау; ләгънәтләү хәле» һ.б. Кыяу тур әдәбият ишле, к. Räsänen 1969: 301, ЭСТЯ VI: 424, Аникин: 341 һ.б. К. Койка.