КЫЯҢКЫ[қ ы̌йаңқ ы̌], (ЗДС: 437) қыйанқы «дикий, злой» ~ башк. қыйалқы, каз. қияңқы «тинтәк, тупас сүзле», нуг. қыяңқы «саран», уйг. қианқу «шалапай» ~ башк. қыйан «мәгънәсез; тозсыз (сүз)», каз. қиан, алт., тув. қыян «кыек, кыңгыр; кыланчык, акылсыз хәйләкәр». Монг. сүзе булса кирәк. Чаг. Киянке (ләкин бу сүз тамырда икенче булса кирәк).