КЫЯК [қ ы̌йақ] «лист злаков; осока» > чув. хăйах, мар. хыйак, кийак (Саваткова: 182) < тат. диал. (Тумашева 1992: 137), башк. (БТДҺ: 209), алт., кырг. қыйғақ «кыяк, кисүчән-кыючан яфрак» > гом. кыпч. қыйақ, үзб. қийоқ, яз. монг. kijaγ һ.б. id. К. Кый-у. К. Räsänen 1969: 262; Федотов II: 339. Күп телләргә кергән. Doerfer III: 566; Аникин: 346.

Дерив.: кыяклы – ботаник термин.