КЫРЫЙ «край, краешек; берег; граница; который с краю» < гом. кыпч. қырый, к. ком. қырый < (чыгт. һ.б.) қырың, қырығ, хак. хырығ, иске тат. (НФ телендә) қырағ ~ аз. ғырағ id., к. ш. ук чув. хĕрĕ < болг. *һыры ~ як. қырыы «кырый» (барлык мәгънәләрендә), кыр сүзеннән, әлбәттә, әмма ничек ясалганлыгы бигүк аңлашылып бетми. Чаг. бор. төрки (ДТС: 440, 463) qïdïγ, qïïγ, quduγ «кырый» ~ qïït- «каймалау» ← *qïdï-. ЭСТЯ VI: 242–244 (күп параллельләр китерелә, тәфсилле). Чаг. Кыргак, Кыяк?