КЫР-У «скоблить; разбить (всё подряд); стричь (волосы); истреблять» < гом. төрки (Радлов II: 734–735) қыр- id., уйг. қир-, чув. хыр [хыйр-] < болг. *һыйр- > мар. ир- id. Будагов II: 51–52; Федотов II: 381–382.

Бу күпмәгънәле сүзнең кайбер төрки телләрдә аерым мәгънәләре активлашкан, мәс., төр. kır- күбесенчә «вату, бетерү» мәгъ. кулланыла.

Дерив.: кырыл-у, кырын-у, кырыш-у, кырдыр-у; кырма (сакал); кырынты (кырынтык, кырындык) . К. Кыргын , Кыргыч, Кырку, Кырма, Кырт, Кырчы-у, Кырчын, Кыршы-у, Кырык-у.