КЫРТЫШ (Радлов II: 757–758; ДС I: 106–108) «палёная шкура свиньи (у крещёных татар); внешний слой дерева; целина; горбыль и т.п. (вообще – корка, верхний слой)» > чув. диал. кăртăш id. (ш. ук «шыртлака – балык төре») < гом. кыпч., төркм., алт., тув. қыртыш, нуг., каз., к.-калп. қыртыс, хак. хыртыс, як. қырыс, уйг. қырдыш id. Бу сүзне кыр-тыш дип аңлату ничектер ышандырып бетерми; дөресрәге кырытыш «кырыла, кырдырыла торган өлеш» дигәннән, кыр-у фигыленнән булса кирәк, чаг. чув. диал. хăртăк «йомычка, кыртыш».