КЫҢГЫРАУ[қ ы̌ңғ ы̌раw̌], диал. (трбс.) қŏңғŏраw «колокольчик» > чув. хăнкăрав, хăнкрав < гом. кыпч. қунғураw, коңгураw, башк. қоңғораw, нуг., каз., к.-калп. қоңыраў, қоңраў, үзб. қиңғирав, уйг. қоңғирақ, қоңғурақ һ.б. < бор. төрки (ДТС: 456) qoŋraγu > алт. қоңара, қоңруу, тув. қоңға, қоңшулуур id. (гомумән бу сүзнең фонетик вариантлары исәпсез күп); к. ш. ук башк. (БТДҺ: 185) каңгырау ~ чув. канкрав. Räsänen 1969: 280; Номинханов 1975: 174; Федотов II: 329. К. Кыңгыра-у.

Дерив.: кыңгыраулы, кыңгыраусыз; кыңгыраучык.