КЫН, кыны «ножны», диал. (Радлов I: 724) «стручок» < гом. кыпч., уйг., угыз. қын, як., төркм. қыын, аз. гын, бор. төрки (ДТС: 444) qïn id., чув. йĕнĕ, йăнă < *һйын, *қйын «кын; өн», к. себ. тат., аз. (Будагов II: 105) қыйын «кын; кузак» ~ бор. монг. qui, quni, quŋi id. Räsänen 1969: 172, 264; Федотов I: 195–196 (нигезсез рәвештә өн сүзе белән чагыштыра).

Каз., кырг. қынап «кыны» фар. ғилāф id. сүзеннән килә һәм кын сүзенә баглы түгел. Чаг. Кылаф.

Дерив.: кынлы, кынсыз.