КЫЛАУ I[қ ы̌лаw] «заусеница; жальце; пупырь на языке скота, болячка (от занозы), катаракта (от прободения глазного яблока занозой и т.п.)» ~ башк. қылы, нуг., ком., каз., к.-калп. қылау, кырг. кылоо, як. кылааң «кылау», төркм. гылав «пәке һ.б.ш.ның иң үткер төше», госм., чыгт. қылау «шырпы, кылчык» һ.б. *кы-ла- «очлаю, үткерләнү» сүзеннән. К. Кыл. ЭСТЯ VI: 207–208.