КЫЙНА-У «бить, покалачивать (человека, животного)», диал. «беспокоить; наказывать» < гом. кыпч. қыйна-, уйг. қина-, төр., аз. кына-, төркм. ғына- < бор. төрки (ДТС: 444) qïna- «кыйнау, җәзалау; җәзалап таныту, икърар иттерү» ~ чув. хĕне- id. һ.б. тат. кыен (к.) ~ төр. kın, бор. төрки qın, qıjın >> чув. хĕн «җәза; газап; азап» сүзеннән: кыйна- < кыйын-а-. Бу сүз үз чиратында (к. Будагов II: 105–106) қый- ~ бор. төрки *qïz-, *qïr- (к. ДТС: 441, qïjïn-qïjït, qïjïn-qïzgut, qïjïn-qïrqïn «җәзалаулар», qïjïnlïq «җәза урыны») тамырыннан. Чаг. ш. ук тув. хына- «тикшерү, контрольләү, ревизияләү». Räsänen 1969: 264; Федотов II: 343.

Дерив.: кыйнал-у, кыйнат-у, кыйнаш-у; кыйнаш (орыш-кыйнаш парлы сүзендә). Чаг. Кыны-у.