КЫЙ IVдиал. «ведь, же» – циркумурал (к. Садыкова 1985: 99; Хайрутдинова 1985: 100–101; Тумашева 1992: 131–132) башк. һәм тат. сөйләшләрендә қый, қŏй, қуй, ғуйын, қойын «ич, бит, ләбаса» кисәкчәсе, кайберәүләр уйлаганча, куй- фигыленнән (куй инде син аны!) түгел. К. каз. ғой, қой, кö, кё, кырг. қо, кё, ғо, кү, гү, үзб. кү, уйг. гё, гү, монг. кү «бу, шул, бит», чув. ку, кү «бу» (кунда «монда»), тунг. телләрендә кэ, гэ «менә, ну, шулай» (кэ, кэ «менә, менә!»), кор. телендә ki «бу, ошбу» һ.б. Кырг. ул җөмлә башында да әйтелә: кой бай болсун, кой жарлы болсун... Будагов II: 99; Федотов I: 300–302 (тат. сүзен искә алмый). ССТМЯ I: 176, 442.