КЫЕШ-У[қ ы̌й ы̌ш-] (ТТДС I: 216; БТДҺ: 211) «возиться, (безуспешно) стараться; упорствовать, стоять на своём; ссориться» ~ ком., к.-балк., кырг. қыйыш-, каз., к.-калп. қыйыс- «җайлау, рәтләү, чыгынтыны уентыга туры китерү» ← қый- id. (шул ук телләрдә «кыек кисү»), тат. (ТТДС I: 214) қыйалаш-у «каршы әйтешү; ачуланышу», (БТДҺ II: 309) қыйал-ыу «маташу». Бу сүзләр ахыр чиктә қый- «кыеклап китү, хәрәкәтләнү, язлыгу» тамырыннан булса кирәк, тик аларның ясалышында эчке логиканы эзлекләп бару читен. Чаг. диал. кыйа кит-ү «ялгыш китү, язлыгу».

Дерив.: кыештыр-у «маташтыру».