КЫЕК[қ ы̌й ы̌к] «косой, наклонный; скат крыши; крыша (дома)», диал., башк. (БТДҺ: 210) «лоскут, отрезок, ломтик; косоглазый; косынка; ластовица» > чув. кăйăк id., удм. диал., мар. диал. кыйык «түбә, кыек» < гом. кыпч., уйг. қыйық «кыеп алынган, авыш киселгән (нәрсә); кыенты» < бор. төрки (ДТС: 441) qïjïq «кыек» һ.б. ← qïj-, к. Кый-у I, төрки телләрдә кый үзе генә дә «кыек, кыеш» мәгъ. очрый. Будагов II: 103; ЭСТЯ VI: 199–200.

Дерив.: кыеклы, кыексыз.