КҮНЕ, күни «прямой, верный (о дороге, пути)» ~ чув. күнĕ – иске тат. әд. теленнән, к. гом. кыпч. кöни, кöнү, уйг., чыгт. кöнү, хак. кöнĕ, бор. төрки (КБ) köni id. ← тат., башк. күн- «күнү», асылда «тураю; туры бару», алт., як. кöнö, тув. хöнү, монг. köni, хөнү id. < бор. төрки *кöнүг id. ← күн- < кöн- (к. Күн-ү ). К. ш. ук угыз. (Мухамедова 1973: 84) гөни «туры, төз». ЭСТЯ III: 74–75; Федотов I: 307.

Дерив.: (дини стильдә) күнилек; күнилән-ү, күниләш-ү.